Indukcja magnetyczna opisuje natężenie pola magnetycznego i jest podstawową wielkością fizyczną charakteryzującą pole magnetyczne.

—

Przewód o długości \( l \), przez który płynie prąd o natężeniu \( I \), umieszczony w polu magnetycznym o indukcji \( \mathbf{B} \), doświadcza siły Lorentza o wartości:

$$ \mathbf{F} = I \, \mathbf{l} \times \mathbf{B} $$

gdzie:

• \( \mathbf{F} \) — siła działająca na przewód [N],
• \( I \) — natężenie prądu [A],
• \( \mathbf{l} \) — wektor długości przewodu (kierunek zgodny z prądem) [m],
• \( \mathbf{B} \) — wektor indukcji magnetycznej [T].

Wartość siły:

$$ F = I l B \sin \theta $$

gdzie \( \theta \) to kąt między kierunkiem prądu a kierunkiem pola magnetycznego.

—

Przenikalność magnetyczna \( \mu \) opisuje zdolność materiału do przewodzenia pola magnetycznego:

$$ \mu = \mu_0 \mu_r $$

gdzie:

• \( \mu_0 = 4\pi \times 10^{-7} \; \mathrm{H/m} \) — przenikalność magnetyczna próżni,
• \( \mu_r \) — względna przenikalność magnetyczna materiału (bezjednostkowa).

—

Strumień magnetyczny \( \Phi \) to całka indukcji magnetycznej \( \mathbf{B} \) po powierzchni \( S \):

$$ \Phi = \int \mathbf{B} \cdot d\mathbf{S} $$

Dla pola jednorodnego i powierzchni prostopadłej do linii pola:

$$ \Phi = B \cdot S $$

gdzie:

• \( \Phi \) — strumień magnetyczny [Wb, webber],
• \( B \) — indukcja magnetyczna [T],
• \( S \) — pole powierzchni [m²].

—

Strumień magnetyczny jest miarą „ilości” pola magnetycznego przechodzącego przez daną powierzchnię.