Indukcyjność cewki to miara jej zdolności do magazynowania energii w polu magnetycznym podczas przepływu prądu.

—

Indukcyjność \( L \) jest stosunkiem strumienia magnetycznego \( \Phi \) przez cewkę do natężenia prądu \( I \) płynącego w cewce:

$$ L = \frac{N \Phi}{I} $$

gdzie:

• \( N \) — liczba zwojów cewki,
• \( \Phi \) — strumień magnetyczny przez pojedynczy zwój [Wb],
• \( I \) — natężenie prądu [A].

—

Indukcyjność cewki z rdzeniem o przenikalności magnetycznej \( \mu \) można wyrazić wzorem:

$$ L = \mu \cdot \frac{N^2 S}{l} $$

gdzie:

• \( \mu = \mu_0 \mu_r \) — przenikalność magnetyczna rdzenia,
• \( N \) — liczba zwojów,
• \( S \) — pole przekroju poprzecznego rdzenia [m²],
• \( l \) — długość drogi magnetycznej w rdzeniu [m].

—

Rdzeń ferromagnetyczny zwiększa przenikalność magnetyczną \( \mu_r \) (względną), co znacząco zwiększa indukcyjność cewki w porównaniu do cewki powietrznej.

Typowe wartości \( \mu_r \) dla materiałów ferromagnetycznych mogą wynosić od kilkuset do kilku tysięcy, co oznacza wzrost indukcyjności o rząd wielkości.

—

Indukcyjność cewki decyduje o jej właściwościach w obwodach prądu zmiennego, m.in. o zdolności do przeciwstawiania się zmianom prądu (reaktancji indukcyjnej).